Zeznanie z dnia 19 marca 2013 r. “Wyjazd na Białoruś”

Poniżej tekst warszawskiego hulaki, a zarazem basisty Criminal Tango, z którym mam… przyjemność grać i dzielić większość nocnych podbojów Warszawy. Nie mam zastrzeżeń do żadnego słowa poniższej relacji – tak było.

Cytując, w drogę:

Cała historia zaczęła się jeszcze w piątek w jakże znajomym nam szynku przy Krakowskim Przedmieściu. Gdzie zgodnie z zakazem pojawili się, a potem wypłynęli bracia Sz. [hue hue hue- przypis redaktora Spila:)] i M. Jak zwykle szampańska impreza zaowocowała świetnymi humorami mimo wczesnej godziny na Dworcu Kolei Warszawsko–Terespolskiej.

O 7:55 pociągiem „Hańcza – Jim Beam” zespół wyruszył na podbój wschodnich granic. „Prowiant” skończył się przed tuż przed pierwszą stacją, a Białystok daleko. W końcu doczłapaliśmy się zarówno do sklepu, jak i do stacji docelowej pociągu – Sokółki. Malowniczy dworzec w sercu Podlasia tylko rozbudzał nasze apetyty. Tam Wasz drogi narrator traci swoją pamięć w niewyjaśnionych okolicznościach.

Przebłysk świadomości następuje na przejściu granicznym w Grodnie, gdzie mierzy go swym czujnym spojrzeniem białoruski pogranicznik. Ku zdziwieniu reszty załogi, wszyscy przechodzimy pozytywną weryfikację, a już za drzwiami urzędu celnego czeka na nas Igor – nasz grodzieński dobroczyńca. Po spacerze ulicami miasta okazuje się, że enigmatyczna nazwa na plakacie koncertu to Dom Oficera Polskiego, gdzie mieliśmy występować.

Kapele białoruskie nadały naprawdę wysoki poziom grania, dlatego mocno stremowani i zmotywowani weszliśmy na scenę. Tutaj warto podkreślić, ż świetny koncert dał Crow Dog Clan z Mińska, który serdecznie pozdrawiamy
i mamy nadzieję, wkrótce zobaczymy  w Warszawie.

Od pierwszego momentu szaleńcze pogo w wykonaniu spragnionej rock’n rolla ekipy. Co nas najbardziej zdziwiło to młyn, który urządzili pod sceną. Coś pięknego. Warto tutaj wspomnieć, iż Igor przygotował koncert z najwyższą starannością, a sprzęt, na którym graliśmy przyprawił nas w osłupienie. Marschall, Ampeg, Tama i elvisowskie mikrofony to rzadkość – szczególnie w Warszawie:)

Po koncercie trwały długie rozmowy z lokalną ekipą, picie wódki z gwinta
i standardowo – uczenie się powiedzonek i soczystych sentencji w obcych językach. Mimo mroźnego wieczoru, na nocleg zdecydowaliśmy się iść pieszo zwiedzając zakamarki urokliwego Grodna, mając w myślach historię tego miasta. Każdemu włóczykijowi zdecydowanie polecamy to piękne miasto. Po wyczerpującym spacerze, dotarliśmy na nocleg. Co było naszym kolejnym zdziwieniem – mieszkanie na 13 piętrze wieżowca na wzgórzu. Widok z tego mieszkania był na tyle bajeczny, że upiliśmy się ze szczęścia wznosząc toasty za zniesienie granic, za przyjaźń białorusko-polską, przyjaźń polsko-rosyjską oraz na pohybel Łukaszence…

Poranek był straszny – zimny dworzec autobusowy, gruby, upierdliwy kierowca i perspektywa długiej podróży do Mińska. Ciasny busik sunął powoli przez białoruskie drogi, pokazując nam niewątpliwe piękno tego kraju. Mińsk przywitał nas wyjątkowo mroźną, lecz słoneczną pogodą, ale to nic. Całą sytuację uratowały krajowe produkty przemysłu spirytusowego – nie, żadne tam ordynarne chlanie – dla zdrowotności. Tutaj dworzec, tam park, obok Dynamo Mińsk, tam Lenin. Mińsk pełną gębą, gdzie poznaliśmy zarówno smaki Białorusi jak i kuchni azerskiej z przemiłą obsługą.

W końcu,  popołudniu dotarliśmy do naszych gospodarzy na nocleg, których serdecznie pozdrawiamy: Andrej, Siergiej i Julia. Wegańskie pierogi ruskie, które nam zaserwowali to istne niebo w gębie. Po krótkiej regeneracji ruszyliśmy do klubu, gdzie przed lokalem zastaliśmy wielką lodówę milicyjną. Andrej przekazał nam, że koncert jest na oku służb, co mile połechtało nasze wątroby. Próba dźwięku, sklep i dawaj na miasto zrobić zdjęcie z Leninem. Szybki powrót metrem i przygotowanie do koncertu… Zimno było.
Tak jak w Grodnie – mińskie kapele grają naprawdę na wysokim poziomie co po raz kolejny wpłynęło na nasze  nastroje i ambicję. Efekt? Spila i Patryka, publiczność nosiła na rękach, Białorusini śpiewali „Warszawskich Bikiniarzy”, zaś pod sceną fruwał szalik antyfaszystowskiej ekipy Polonii Warszawa. Szacun!! Koncert mega energiczny i zaliczony do jednych z najlepszych. Sprzęt odwieziony – pora na miasto!

Zwiedziliśmy co tylko było można nocą w Mińsku, a zasługą tego jest nasz kamrat Oleg, który robił za naszego przewodnika, ochroniarza i tłumacza. Oleg dziękujemy (i czuj się zaproszony do Warszawy z gwarancją należytej gościny)! Odwiedziliśmy stację metra, na której był zamach w 2011 roku, lokalne knajpy, różową ulicę, park, Wyspę Łez, stare miasto i na koniec… jedyny nocny sklep monopolowy, w którym zdarzyła się ciekawa scena…

Wchodzimy wesołą bandą do sklepu wybierając rozmaite gatunki kiełbas, pieczywa serów i ogórków. Potężny ochroniarz łypał na nas spode łba trzymając czujnie na oku. Stanęliśmy przed wielką szafą wódek, z głośników leciał znajomy głos. Spilu bez zastanowienia krzyknął: „Chłopaki Leningrad
w radiu” – „Niemożliwe”. Wtem, ułańska fantazja kazała spytać sklepowego kafara o trafność spostrzeżenia. Na pytanie „Izwienitie, eta Leningrad?” ochroniarz zmienił nagle swoją minę zbója na ucieszonego, szeroko uśmiechniętego melomana. „Da! Leningrad, ta wódka najlepsza” – wskazując na jedną pozycję. Od tego momentu całkowicie zmienił nastawienie do ekipy.

Po spożyciu produktów, nastał czas drogi krzyżowej przez bardzo zimny Mińsk. Doszliśmy do noclegu, gdzie tylko zdążyliśmy się ogrzać i musieliśmy ruszać na dworzec. Okazało się, że tanie jak barszcz bilety są przeznaczone na wagony sypialne typu „platzkarta”.

O serdeczności narodu białoruskiego może świadczyć chociaż to, jak ucieszony podszedłem do milicjantów szukając „prowiantu” na drogę. Rozbawieni stanem turysty, żołdacy z uśmiechem wskazali drogę. Potem było tylko ciekawiej. Podróż do Warszawy trwała 13 godzin, przesiadaliśmy się 5 razy, ale znajomości kolejowe będą na pewno niezapomniane 🙂

Kończąc tę relację powiem, że wyjeżdżając za wschodnią granicę mieliśmy wrażenie, iż jedziemy do kraju zniewolonego, biednego i dzikiego, co zostało brutalnie zweryfikowane. Zastaliśmy tam serdecznych ludzi, czyste ulice, brak reklam, PRZEPIĘKNE KOBIETY, świetną wódkę, zdrowe jedzenie oraz taki sam zgiełk wielkiego miasta jak Warszawy, Berlina czy… Grójca. Telewizja kłamie.

Wyjazd zaliczamy do naprawdę udanych i każdemu polecimy wypad na sąsiednią Białoruś. Tutaj chcieliśmy jeszcze raz podziękować ludziom, którzy sprawili, że ten wyjazd wyglądał jak wyglądał, a w szczególności Igorowi, Aciomowi, Andrejowi, Julii, Siergiejowi, Olegowi, Wladowi, Ivanowi, Brunkildzie, Lizie, Pawłowi oraz całej załodze grodzieńskich i mińskich bikiniarzy.
Mamy nadzieję, że w przyszłym roku znów uda nam się odwiedzić sąsiadów ze Wschodu.

Гародня i Мiнск – гэтыя канцэрты мы запомнiм надоўга. Дзякуй вам, Беларускiя Сцiлягi.

chcesz więcej? kliknij: GALERIA ZDJĘĆ

[Autor relacji: Patryk MacLaren]